Al dagen ben ik onrustig. Duidelijk ben ik weer te lang thuis. Te lang in Nederland. Waar ik nog niet zolang geleden mezelf kon betitelen als ‘huismus’, is daar nu niets meer van over. Vliegen moet ik. Op pad zijn. Gewapend met rugzak vertrek ik naar het zuiden. Weg van huis en op naar gebergte, ruige natuur, tapas en het Spaanse buitenleven.
Een hartelijk welkom
Op de Camino del Norte heb ik in 2022 David leren kennen, een Spanjaard uit de buurt van Valencia. We werden vrienden en mijn Amigo heet mij dan ook hartelijk welkom in zijn appartement in Xàtiva. Dit zal mijn tijdelijke thuisbasis zijn. In de nabije omgeving van Xàtiva kan ik de komende weken mijn hoogtemeters trainen op ondergronden vergelijkbaar met die van de Pyreneeën.
Naast rennen, klimmen en weer afdalen liggen er wat klussen, maak ik meubelstukken van pallets en ander materiaal wat over is, heb ik opdrachten af te werken, schrijf ik artikelen en blogs en zal ik mijzelf onderdompelen in het relaxte Spaanse leven. Heel vervelend, maar iemand moet het doen.
Klimmen en dalen
De laatste week van 2023 en de eerste week van 2024 heb ik weinig hardgelopen. De vele regen en zompige bospaden trokken me niet. Nu, hier in Spanje, sta ik weer aan. Smalle paadjes, rotsachtige ondergronden, vergezichten, zeer technische paadjes en vele hoogtemeters. Het zweet gutst regelmatig in overvloed van mijn lijf. Mijn klimbenen krijgen weer langzaam vorm. Het is hier als een lente in Nederland. Bewolking afgewisseld met strakblauwe luchten, géén regen en dikke winterjassen. Oké eerlijk is eerlijk, de laatste twee wijken af. Het regent hier niet en de Spanjaarden hier vinden het koud en klagen over het weer. De winterjas is hier nu de standaard. Ik – inmiddels hier bekend als ’the crazy Dutchman’ – loop hoofdzakelijk rond in een T-shirt en geniet van het buitenleven in de stad en de natuur in de bergen eromheen.
Het is heerlijk om hier te zijn en te ’trainen’. Buitenspelen is een betere omschrijving. Als voorbereiding op mijn FKT op de GR11 is dit een hele fijne. Het gaat lekker en geeft vertrouwen. Mee naar Spanje is de uitrusting die ik inmiddels van de diverse partners heb mogen ontvangen. Hier test ik dan ook uitvoerig, zodat ik straks niet voor verrassingen kom te staan. Waar ik normaal gesproken veel aan het toeval overlaat ga ik nu meer voor zekerheid. Wat ik vooraf kan tackelen zal ik niet nalaten. Uitdagingen zal ik straks in juni nog genoeg krijgen.
Poles van LEKI, kleding van Rab, sokken van X-BIONIC/ X-SOCKS en schoenen van MERRELL. Het is allemaal mee en zal uitvoerig getest worden. Hierover later meer.
Circulaire meubelen
Het appartement waar ik verblijf is er een van zeven. Het complex is van de familie dus er wonen twee zussen van David en een neef, één appartement staat leeg en twee zijn er verhuurd. Een van de zussen is grondig aan het verbouwen en heeft mij gevraagd om van pallets en overig materiaal ‘meubels’ te maken voor als haar appartement straks klaar is.
Ik had voor vertrek uit Nederland aangegeven graag wat voor ze te doen tijdens mijn verblijf en dit is niet tegen dovemansoren gezegd.
Inmiddels is mij door haar gevraagd een ‘kruidenmeubel’, een mand voor de twee kittens en een heus ‘apenkooi-parcours’ voor deze katachtigen in spee te maken. Aangevuld met een eettafel en een buitenverblijf voor Narancello en Mechita, de harige ‘kindjes’. Inmiddels heeft David ook al een lijstje met klusjes. Ik kan er wel om lachen.
Gelukkig ben ik niet onhandig en ontbreekt het mij ook niet aan creativiteit. Nu nog ergens gereedschap vandaan halen en ik kan aan de slag. Mijn werkplek is het lege appartement dus ik kan ongestoord en op elk moment aan de slag. Eenmaal aan de slag en als de eerste resultaten zichtbaar zijn, zal de lijst met ‘klussen’ wel langer worden. Ik doe het graag voor ze, het zijn lieverds.
Thuis
Als je mij een beetje volgt weet je dat mijn tweede thuis de Apennijnen in Italië zijn. Inmiddels kan ik wel zeggen dat Spanje op de voet volgt als mijn derde thuis. Of zit het toch anders?
Eerlijk kijkend naar mezelf, echt even van binnen voelen is Nederland steeds minder mijn eerste thuis. Ik ben veranderd. Hoe ik kijk naar mijn ’thuisbasis’ inmiddels ook. Ik en mijn rugzak zullen nog wel wat jaren dolen. Tijdens dat dolen ben ik op dit moment echt thuis. Het moment dat ik echt leef. Ik zoek het onbekende, het avontuur en doe iets met mijn dromen. Op een zeker moment zal ik Nederland waarschijnlijk gedag zeggen. Dan zal ik echt ‘weg van huis’ zijn. Wanneer, hoe en waar ik dan zal landen weet ik niet. Ik blijf nog een tijdje dolen. Het bevalt me en is wie ik nu ben.
