Mijn leven flitst aan mij voorbij als er briesend vanuit het niets een wild zwijn op me af komt stormen. Mijn hart klopt in mijn keel en zonder het me te beseffen doe ik het juiste.
Hevige regenval
Het is midden in de nacht als ik wakker word van hevige regenval. Dankzij een stevige wind zie ik het tentdoek van mijn eenpersoonstentje alle kanten op gaan. Binnen is het droog. Onder mij voel ik het regenwater als een constante stroom doorlopen. Het gaat er goed op daarbuiten. Ik sluit mijn ogen en ben weer zo vertrokken naar dromenland.
Als ik rond 7 uur met nog dichte ogen mijn korte broek en shirt zoek voel ik de nog vochtige buitenlucht om me heen. Wel is het droog – ik hoor geen regendruppels op het tentdoek – als ik mijn kleren aantrek. Ik open de rits van de tent om vervolgens welkom geheten te worden door de druppels die van het tentdoek afslaan. De tent is duidelijk nog niet droog. Als ik richting het toiletgebouw loop is het meteen duidelijk. Het gaat glibberen en glijden worden vandaag.
Gekakel
Gekakel komt er uit de bar annex receptiegebouw. En dan ben ik nog zo’n 50 meter verwijderd van de ingang. Binnen zit het helemaal vol met Via degli Dei-lopers die bezig zijn met hun ontbijt. Andrea ziet me binnenkomen en draait zich om naar de koffiemachine. Na een slow proces – goede koffie heeft tijd nodig – krijg ik een café Doppio. Even, voor heel even, valt het geluid weg en ben ik helemaal alleen met dit zwarte goud.
Na deze heerlijke start van de dag kan ik het gekakel ook handelen en meng me in de gesprekken die hoofdzakelijk gaan over de route, de modder en waar de volgende overnachtingsplek is. Omdat ik de route goed ken geef ik wat tips en wens iedereen een mooi avontuur.
Glibberen en glijden
Gewapend met rugzak en stokken trek ik er weer op uit. Na mijn 35 rondjes gisteren met een totaal van zo’n 47 kilometer voelen de beentjes verbazingwekkend goed.
Omdat ik de omgeving goed ken – ik kom hier al jaren – weet ik dat na het weer van afgelopen nacht het glibberen en glijden gaat worden. De leemachtige ondergronden, modderstromen en natte rotsen maken het uitdagend om te trailen. Zeker omdat ik zonder kleerscheuren uit de strijd wil komen. Ik kies dan ook voor een hikingdag. Nu heb ik de keus, straks in de Pyreneeën moet ik.
En inderdaad. Klei-achtige hompen blijven kleven aan mijn trailslofjes en ik glij dan ook alle kanten op.
Sasso di Castro
Een van de bergen hier in de buurt is Sasso di Castro. Niet hoog – 1276 meter – maar wel een steile beklimming. Hier komen nagenoeg géén andere mensen. Je moet het weten en het is pas april dus ook de Italianen blijven nog weg. De trail brengt me over singletracks naar de top waar een kruis staat te shinen in het zonlicht. Het uitzicht is prachtig en de wolken maken het plaatje helemaal af.
Wild zwijn stormt op me af
In de afdaling kom ik in een dicht woud. Bomen staan dicht op elkaar, braamstruiken beginnen al vorm te krijgen en dode takken liggen overal. Het pad is er, maar is plaatselijk overwoekerd. Hier heeft al even niemand gelopen.
Ik hoor, zoals wel vaker in deze omgeving, geritsel. Een slang, vogels, wolven, de endemische gems, edelherten, steenarenden, de gier en nog veel meer andere dieren kun je hier tegenkomen. Het geritsel kan dus van alles zijn. Meestal zie je niets, blijft het verscholen.
Dit keer is het anders. Vanuit de bosjes komt er een wild zwijn op me afgestoven. Een Cinghiale, zoals de Italianen het noemen. In plaats van veel lawaai te maken – dat is het meest gehoorde advies – verstijf ik. Wel heb ik de tegenwoordigheid van geest om mijn running-poles achter mijn rug te verstoppen om niet agressief over te komen en probeer ik géén oogcontact met het zwijn te maken. Wat een hele uitdaging is gezien het op me af komt stormen.
Een meter of tien voor me komt het tot stilstand. Ik sta stil, heel stil. Het zwijn kijk naar me maar doet niets. Mijn hart klopt in mijn keel maar ik blijf zonder te bewegen staan. Dan draait, na ik weet niet hoelang, het zwijn zijn kop in de richting van waar het vandaan kwam en loopt terug. Ik sta nog steeds op dezelfde plek en beweeg niet.
What just happened?!
Als het zwijn uit het zicht is durf ik me te bewegen. Ik draai me om en maak me in tegenovergestelde richting uit de voeten. Als ik ver genoeg weg ben ga ik stilstaan om mezelf te herpakken. What just happened?!
Vermoedelijk heb ik het beest verstoord in zijn rust en heeft het zichzelf en de anderen willen verdedigen. Ik kan het zwijn geen ongelijk geven. Het is zijn thuis.
Ik ben weer een avontuur rijker zullen we maar zeggen.
Foto wild zwijn via Pexels
