Wildkamperen in de natuur heeft iets speciaals. Het is vrij en puur. Wildkamperen op hoogte. Op dat ene kleine ‘vlakke’ stukje bergrug voordat deze weer de diepte in gaat is magistraal. Misschien is dit voor mij wel het mooiste plekje om de laatste uurtjes van mijn dag door te brengen, te slapen en in de ochtend wakker te worden. A Room with a View. A wide view of the wonders of nature; the bright stars, mountain peaks, valleys and mountain lakes.
Een avontuur onder de sterren
Er is iets magisch aan de ervaring van wildkamperen op hoogte. Hoog in de bergen, ver weg van de drukte van het dagelijks leven, ontvouwt zich een wereld die tegelijkertijd woest en sereen is. Hier, waar de lucht ijler is en de sterren dichterbij lijken, ontstaat een onvergelijkbare setting die zowel avontuurlijk als intiem is.
De reis naar boven
Het wildkampeer-avontuur begint voor mij bij de laatste klim van de dag. Het pad naar boven is uitdagend technisch. Ik ben moe na een lange dag op de paadjes maar elke stap brengt mij dichter bij de beloning, bij mijn doel. Altijd vraag ik mijzelf af, als ik mijn lijf en rugzak onder de laatste zonnestralen van de dag naar boven zeul, wat ik boven zal aantreffen. Is er een geschikt stukje om mijn eenpersoonstentje op te zetten en hoe ziet het uitzicht aan de andere kant eruit? Welke andere bergen, valleien en bergmeren ga ik straks te zien krijgen? Ondertussen vallen de zweetdruppels vanaf mijn neustopje voor me op de grond.
Voor een echte beloning moet je werken. Het kost zweet, soms wat bloed en als er tranen zijn dan zijn die van geluk.
Het perfecte plekje
En dan zijn daar de laatste stappen, met de zon in de rug – ik loop naar het oosten – kijk ik uit op een prachtig ruig samenspel van bergtoppen en diepe dalen. Het is adembenemend. De wind die vanaf de andere kant de berg op komt heet mij welkom. Ik voel meteen de rillingen over mijn lijf gaan. Mijn shirt is doorweekt van het zweet en de wind maakt het meteen fris.
Ik haal de rugzak van mijn rug en begin deze uit te pakken. Een prachtig plekje roept mijn tent, die in minder dan drie minuten staat. Matje opblazen, slaapplek inrichten en dan mijzelf settelen om het vallen van de avond in me op te nemen.
Het vallen van de avond
Als de zon langzaam achter de bergen verdwijnt, vervagen de kleuren van de hemel in een adembenemend schouwspel van roze, oranje en paars. En dan, als de duisternis haar intrede doet, verschijnen de eerste sterren die langzaam de hemel verlichten. Helemaal alleen ben ik hier op hoogte. De sterren lijken dit te weten en omarmen me als een van hen. Het is magisch.
Een hemel vol sterren
Een hoogtepunt van wildkamperen op hoogte is voor de avond en nacht absoluut deze nachtelijke sterrenhemel. Ver weg van de lichtvervuiling is de hemel een tapijt van fonkelende sterren, helder en ongerept. Dit is voor mij altijd het perfecte moment om op mijn rug met mijn handen gevouwen onder mijn hoofd onder deze blote hemel te gaan liggen. Omdat het koud is kruip ik eerst in mijn donzen slaapzak. Kijkend in de diepte verwonder ik me over de uitgestrektheid van het universum en de ontelbare lichtpuntjes. Dan begint het mijmeren en dromen. Mijn gedachten laat ik de vrije loop en ik beland in de meest prachtige oorden en werelden.
Dansend tentdoek als wiegelied
Op hoogte is er bijna altijd wind. Wind die je gedachten draagt naar verre oorden en dromen. Wind die de ondergrond aait en de temperatuur snel doet dalen. Liggend in mijn tentje hoor ik zijn gesuis van onder door mijn tent weer een weg naar buiten vinden. Het tentdoek klappert licht en wiegt mij langzaam op weg naar dromenland.
Ochtendgloren. De absolute climax
De volgende ochtend, als de zon opkomt en de wereld weer langzaam in licht baadt, word ik even zo langzaam wakker. Het openritsen van mijn tent en wegslaan van het tentdoek is een absoluut cadeautje. Het adembenemende uitzicht, de frisse berglucht en het gevoel van vrijheid komen direct mijn ziel binnen. Het is in dit moment dat ik altijd dankbaar ben voor mijn leven, en dat ik nu op dit moment hier mag zijn. Dat de berg me als gast heeft toegelaten en samen met mij dit moment wil delen. Dit is mijn absolute vrijheid.
Het afscheid
Het opbreken en de afdaling zijn altijd even – naast de plek achterlaten zoals je die hebt aangetroffen en goed oppassen waar je loopt in de afdaling – een moment van reflectie en afscheid. Voor mij is het altijd weer het besef dat ik hier als mens te gast ben en nederig. Maar ook dat ik als individu tot grootse dingen in staat ben en dromen er zijn om waar te maken.
Op de volgende top draai ik mijzelf altijd even om en tuur dankbaar in de verte naar de plek die mij tijdens het wildkamperen op hoogte veilig heeft gehouden gedurende de nacht.
