Wildkamperen, zinderende hitte en beperkt te eten

Vaak ben ik alleen op pad, zo ook op de GR11. Je hebt veel aanspraak en iedereen is behulpzaam. Ik en mijn rugzak houden ervan, alleen op pad zijn. Toch sluit David, mijn Spaanse amigo, voor een aantal dagen aan. David heb ik afgelopen jaar op de Camino del Norte leren kennen. Van een trip als dolen over de GR11 schat ik in dat wij dat heel goed samen kunnen, en ik heb hem dan ook gevraagd om voor een deel van dit avontuur aan te sluiten. Hij is meteen enthousiast, de GR11 staat al langere tijd op zijn lijstje en dat wist ik.

maandag 7 augustus

Goed voorbereid en -gemutst vertrekken we vanaf Parzán. Oké dat tweede klopt, dat eerste niet echt. We hebben allebei een uitrusting, een rugzak, noten-mixen en energierepen. Voor mij is dit de normale gang van zaken. Ik los het gaandeweg wel op. Voor David werkt dit anders, kom ik later achter. Zonder kaart en hoofdzakelijk zonder internet gaan we op pad, verder op avontuur.

Zinderende hitte

In Nederland is de ‘zomer’ wat nattig, althans dat doen de berichten die mij bereiken geloven. Hier aan de Spaanse kant van de Pyreneeën is het wel anders. Het is zinderend heet, ook op hoogte. Elk zuchtje wind is dan ook meer dan welkom. Zeker als je weer een berg op mag klimmen waar de enige beschutting die er is een groot uitgevallen rotsblok is.

Gelukkig is hier overal water, vers stromend bergwater en zijn er talloze bergmeren. Regelmatig nemen we dan ook een duik in een van deze meren. Koud, zeker. Al is dat maar voor heel even, daarna is het aangenaam lekker, komen mijn spieren tot rust en zweef ik gewichtloos in dit natuurlijke water op hoogte.

Waar ik als man van de lage landen zinderende hitte moet trotseren en zien te overwinnen is dit voor mijn Spaanse vriend geen probleem. In zijn dorp, nabij Valencia, worden jaarlijks de hoogste temperaturen van Europa gemeten. Hem maak je daar niet gek mee.

Net als met de fysieke inspanning niet, hij is sterk. Inmiddels is mijn lijf weer hersteld en mijn kracht weer op niveau. Als altijd groei ik in het project. Mijn lijf wordt sterker en ik wen aan de temperaturen en de technische trails van de GR11.

Met de grootste lol dolen we samen door de Spaanse Pyreneeën.

Wildkamperen

Als je onvoorbereid in augustus de GR11 gaat lopen weet je een ding zeker; de Refugio’s (berghutten) zijn vol. Alles is al maanden van tevoren geboekt. Ik snap het maar dat plannen is niet mijn manier van reizen. Dat is niet mijn manier van avontuur, vooraf weten wat er gaat komen. Ik zie wel.

Campings zijn de andere optie. Probleem is alleen dat deze beperkt aanwezig zijn op de GR11. Er blijft dan dus nog één optie over; wildkamperen. Natuur beleven in optima forma. Ik vind het heerlijk. Mag het overal langs de trail? Nee. Creatief zijn is dus een must. Maar wat is het fantastisch om je tentje ergens langs een rivier te zetten midden in de ongerepte natuur. Je kunt je wassen, hebt water om te drinken en je bent helemaal alleen met de dieren die er wonen. Het zijn stuk voor stuk prachtige plekken, ongerept en wonderschoon.

Deze week hebben David en ik dan ook de grootste schik in het vinden van prachtige plekken om basecamp op te maken. Het opzetten van zijn tent en slapen in de wildernis liggen David helaas minder. Daar waar ik er energie van krijg loopt hij erop leeg en dit zal hem, zo later blijkt, na een week gaan opbreken.

Beperkt eten

Als het op eten aankomt ben ik een bijzondere. Ik kan lang met weinig voedsel. Energierepen via partner Xfood, noten en rozijnen en af en toe een sandwich bij een Refugio is voor mij gedurende langere tijd genoeg. Handig, aangezien de Refugio’s alleen gasten een avondmaal serveren die er ook overnachten en je op de GR11 dagenlang kunt lopen zonder een dorp, laat staan een stad tegen te komen. Ik houd het op die manier 5-6 dagen vol zonder warme maaltijd.

Voor mijn amigo werkt het anders. Hij valt onder de ‘normale’ mensen en heeft de nodige brandstof nodig om goed te functioneren. Dit in combinatie met de gebroken nachten breekt dit hem op. Na zes dagen op de GR11 gaat hij dan ook huiswaarts.

zaterdag 13 augustus

De zesde dag samen is een makkelijke. Beetje klimmen maar vooral dalen over in het begin technisch lastige ondergronden, later makkelijke gravel en zandpaden. De knieën krijgen het goed te verduren en het is zinderend heet. Vandaag bereiken we voor het eerst in vijf dagen een plaatsje, Espot. Niet wildkamperen maar een heuse camping met douche en toilet, bier van de tap, een supermarkt en eetgelegenheden.

Prachtige week

Ik zet snel mijn tent op om onze rugzakken in op te bergen en we lopen vervolgens naar een restaurant voor een uitgebreide lunch. Proteïnen, vezels en al het andere waar onze lijven om schreeuwen gaan naar binnen. Wat een feest en meteen een heerlijke afsluiting van een prachtige week!

Prachtig in meerdere opzichten. Om het gebied waar we doorheen mochten trekken en de natuur waar we van hebben genoten, onze vriendschap die nog hechter is geworden, de leermomenten samen, de goede gesprekken maar zeker ook de momenten van stilte, het samen afzien en de lol.

Vandaag – zondag 13 augustus – is vertrek-, was-, werk- en rustdag. Maandag ga ik weer de wildernis in. Nieuwe gebieden ontdekken en bijzondere mensen ontmoeten.

Dit avontuur is natuurlijk ook weer te volgen op Insta, Strava, mijn blog. Via de media partners zal ook verslag gedaan zal worden van mijn trip. Wil je niets missen meld je dan aan voor blog-meldingen.