Niet letterlijk
Als je dit letterlijk neemt is wonden likken het met de tong likken aan wonden om het genezingsproces te bevorderen. In mijn geval is het de figuurlijke versie; het bekomen van een “nederlaag” en mezelf terugtrekken om te herstellen. Want zo voelde het niet-afmaken van mijn Pyreneeën avontuur. Het voelde als een nederlaag. In dit blog neem ik je mee in mijn proces.
Rationeel geneuzel
In een aantal van mijn vorige blogs heb ik het onder andere over: “…. weet ik dat ik nu rationeel moet gaan ingrijpen. Dit is niet verantwoord in deze omgeving!”, “… een vervelende en potentieel gevaarlijke handicap.”, “Het is nu een aantal keren net goed gegaan, maar ik wil mijn geluk ook niet op de proef gaan stellen. Ik heb nog meer te doen in dit leven.”, “Maar ook is mijn fysiek, na twee dagen rust, verre van in orde.”, “Het is oké maar lastig vind ik het wel.” en “De rust van ik ben op weg naar huis en dat is goed.”.
Het is allemaal waar, maar wat een rationeel geneuzel als ik toelaat wat het met me doet. Het voelt ronduit klote. Ik had een plan, een missie en ik heb gefaald! Wonden likken dus.
Toelaten
Als ik eenmaal weer een aantal dagen thuis ben laat ik mijn gevoel toe. En ik kan je zeggen, dat was niet heel erg prettig. Het gevoel van een nederlaag, van falen kan heel diep zitten. Daar waar ik dacht dat ik het al wel verwerkt had kom ik erachter, wanneer ik echt even goed bij mezelf naar binnen kijk, dit zeker niet het geval is. Ik vergelijk het maar even met een open etterende wond waarin je het pus kunt zien zitten en je je eigen hartslag kunt voelen. En als ik die niet de juiste verzorging geef zal het alleen maar erger worden.
Geen machine
Een vriendin van me noemt mij wel eens gekscherend “machine”. Waarom? Omdat het lijkt alsof ik altijd maar door kan gaan. En ergens heeft ze gelijk. Vaak is dat ook zo maar ook ik, mijn machine, heeft zo nu en dan onderhoud nodig en staat dan even in de garage. De pas op de plaats is dus nodig. Naast de lijfelijke pijntjes en andere ongemakken aandacht en tijd voor herstel te geven, had ook mijn “etterende wond” aandacht nodig.
Niet zo makkelijk
Fysieke klachten zijn lastig maar tastbaar en daarmee relatief makkelijk te genezen. Bij mezelf naar binnen kijken om erachter te komen waarom ik zo heftig reageer op deze “nederlaag” is nog niet zo makkelijk.
Op de twaalfde dag van mijn tijd in de Spaanse Pyreneeën beschrijf ik het volgende: “En dan voel ik me alleen. Een volle zaal met mensen en ik voel me alleen. Het zal er mee te maken hebben dat ik lichamelijk nog steeds niet in orde ben, en dat ik dus niet weet hoe het verder gaat verlopen. Ik merk dat ik met die onzekerheid maar moeilijk uit de voeten kan. Als ik niet op mijn lichaam kan vertrouwen, en ik ver weg ben van alles wat me lief is dan voel ik me dus alleen.”.
En daar zit volgens mij de kern. Het niet kunnen vertrouwen op mijn lichaam maakt me onzeker. Ja, dat klopt. Maar was het niet mijn hoofd dat door wilde gaan terwijl mijn lichaam allang hat aangegeven dat er wat aan de hand was? Ja, inderdaad zo zat het. Ik kan dus wel degelijk vertrouwen op mijn lichaam. Maar dan moet ik wel naar zijn signalen luisteren en deze serieus nemen. Dat is de kern in deze!
Geen nederlaag maar kracht
Het uiteindelijk wel luisteren naar de signalen die mijn lichaam gaf en te stoppen is een goed besluit geweest. En daar waar ik het besluit op dat moment met mijn hoofd heb genomen kan ik nu, ruim twee weken later, zeggen dat mijn gevoel erbij inmiddels ook goed is. De open wond is genezen en waar het eerst voelde als een nederlaag zie ik het en voelt het als een kracht. De kracht om niet altijd maar door te gaan om een doel te halen. Maar ook om te durven stoppen en bij te stellen.
In een luttele 700 woorden beschrijf ik hierboven een proces wat zo’n twee weken heeft geduurd. En nee, dan ben ik er niet continu mee bezig maar zeker meer dan die paar minuten leestijd van dit blog. Bij jezelf naar binnen kijken. Bij je gevoel komen. Het is niet altijd makkelijk maar zeer waardevol!
